മണിമുഴങ്ങുന്ന ആകാശത്തിൻ കീഴിൽ,
ഒരിക്കൽ നീയും ഞാനും പറന്നിരുന്നു,
കാറ്റിൻ ചുരുളുകളിൽ ചേർന്ന്,
ഓർമ്മകളെ പാട്ടാക്കി.
കാലത്തിന്റെ കരുണയില്ലാ കാറ്റ്,
നമ്മെ രണ്ടായി തള്ളിയപ്പോൾ,
ഞാൻ അസ്തമയത്തിലേക്ക് വീണു,
നീ ഉദയത്തിന്റെ വലയം കണ്ടു.
എന്റെ ചിറകിൽ ഇപ്പോഴും താങ്കളുടെ തൂവൽ,
മൃദുവായ ഓർമ്മയായി തങ്ങി കിടക്കുന്നു.
പാടാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ,
ശബ്ദം വിരഹമായി തകർന്ന് വീഴും.
രാത്രിയുടെ മൌനത്തിൽ,
തീണ്ടാതെ അകലെയായി കേൾക്കുന്നു,
നിന്റെ ചിറകിന്റെ നിശ്വാസം —
അതിൽ തന്നെയാണ് എന്റെ ഹൃദയം.
ഒരു നാൾ, ആകാശം കരുണ കാണിച്ചാൽ,
വീണ്ടും നീളവായ കാറ്റിൽ പറക്കാം നാം,
പക്ഷേ അതിന് വരെ,
ഞാൻ വിരഹത്തിന്റെ ആകാശത്തിൻ പക്ഷിയായി ബാക്കിയാകും. …
(ചിങ്ങവനം സ്വദേശിയായ സിജു ജേക്കബ് ഓസ്‌ട്രേലിയയിലാണ് സ്ഥിരതാമസം. എഴുത്തുകാരനും സഞ്ചാരിയുമാണ്.)
